...από τα εγκώμια...

Ὁ ὡραῖος κάλλει, παρὰ πάντας βροτούς, ὡς ἀνείδεος νεκρὸς καταφαίνεται, ὁ τὴν φύσιν ὠραΐσας τοῦ παντός. 

Στην ομορφιά ο πιότερο ωραίος, απ'ολους τους ανθρώπους, φαίνεται μπρος σε όλους σαν άμορφος νεκρός, αυτός που τα πάντα με ομορφιά στόλισε.

ᾍδης πῶς ὑποίσει, Σῶτερ παρουσίαν τὴν σήν, καὶ μὴ θᾶττον συνθλασθείη σκοτούμενος, ἀστραπῆς φωτός σου αἴγλη ἐκτυφλωθείς; 

Πώς θα υποφέρει ο Άδης, Σωτήρα μου την παρουσία σου, και δεν θα κατασυντριφτεί στα σκοτάδια, τυφλωμένος από την αίγλη της αστραπής του φωτός Σου;

Ἰησοῦ γλυκύ μοι, καὶ σωτήριον φῶς, τάφῳ πῶς ἐν σκοτεινῷ κατακέκρυψαι; ὢ ἀφάτου, καὶ ἀρρήτου ἀνοχῆς! 

Γλυκέ μου Ιησού, σωτήρα εσύ και φώς μου, πώς  κατακρυφτήκες σε τάφο σκοτεινό; Τί άφατη! Τί ανείπωτη ανοχή!

 Ὥσπερ σίτου κόκκος, ὑποδὺς κόλπους γῆς, τὸν πολύχουν ἀποδέδωκας ἄσταχυν, ἀναστήσας τοὺς βροτοὺς τοὺς ἐξ, Ἀδάμ. 

Σαν κόκκος σιταριού, μπήκες στην αγκαλιά της γης και το πολύφορο μας απέδωσες Στάχυ, αφού ανέστησες την γενιά του Αδάμ, τους ανθρώπους.

 Ἔδυς τῇ σαρκί, ὁ ἀνέσπερος εἰς γῆν φωσφόρος· καὶ μὴ φέρων βλέπειν ὁ ἥλιος, ἐσκοτίσθη μεσημβρίας ἐν ἀκμῇ. 

 Έδυσας σαν άνθρωπος νεκρός, εσύ που Φως στην γή στάθηκες ανέσπερο και τέτοια μην υποφέροντας ο ήλιος να βλέπει σκοτίστηκε μές στο καταμεσήμερο.

Ἡ δάμαλις τὸν μόσχον, ἐν Ξύλῳ κρεμασθέντα, ἠλάλαζεν ὁρῶσα. 

Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πῶς τάφῳ νῦν καλύπτῃ;