Λέω λοιπόν
Είμαι εναντίον της αντιγραφής της φύσης
Είμαι υπέρ των φανταστικών
Υπέρ της νοερής μοναξιάς που περιέχουν τα έργα
Εικόνες για επισκέπτες που δεν θα έλθουν
Υπέρ του καθενός φίλου ξεχωριστά
Έξω από τη σιγουριά που κατοικεί μέσα
Υπέρ των γκρίζων καπνών
Και του λεκέ στο άσπρο

Υπέρ των οργισμένων τοπίων
Υπέρ της ζωγραφικής που ελπίζεις
Εναντίον του κατακτημένου που σε ακινητοποιεί
Υπέρ της αμφιβολίας του επιτυχημένου
Υπέρ του έρωτος της ψυχής
Καμία βεβαιότητα γι' αυτά που σε περιβάλλουν

Μ' αρέσουν τα λινά πανιά τα τιποτένια
Τα χρώματα του βαρελιού
Η ιερή φιλία
Η αυτάρκεια
των αφανών που ξέρουν να ονειρεύονται
Εναντίον του εαυτού μου

Λέω πως:
Μ' αρέσει οι αφορμές να σε καθηλώνουν
Με γαληνεύει η εφημερότητα
Με θανατώνει η ανελευθερία όταν την υπομένουμε
Τότε ζητάω την επίσκεψη της λήθης
Τα όνειρα που με συμβουλεύουνε

Μ' αρέσουν οι σιδερένιες γέφυρες και τα ποτάμια
Τα πέτρινα εργοστάσια
Τα αρχαία δωμάτια και οι καμινάδες
Οι βεράντες που ρεμβάζουμε
Οι natures mortes
Θα 'ρθει το ξημέρωμα
Με την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας
και το ΤΕΛΟΣ που δεν περιμέναμε

Νίκος Στεφάνου