Κηδεία του Ιδομενέως τέμπερα, 1983
Ἐνῶ ἤμουν τόσο κοντὰ στὸ θάνατο, κατάλαβα ὅτι δὲν ὑπάρχει. Δὲν ὑπάρχει ἡ φθορὰ. Εὐθὺς ἀφοῦ εἶχα πλυθεῖ καὶ σφουγγιστεῖ μὲ τὸ καθαρὸ σὰν ἥλιος προσόψι, καὶ κρατοῦσα στὸ χέρι τὸν παιδικὸ χαρταετό, ποὺ ἐξουσιάζει ὅλους τοὺς φουσκοδενδρίτες τῆς Ἄνοιξης, ξεπερνώντας κάθε πόνο, βγῆκα ἔξω ἀπὸ τὴ στενάχωρη κάμαρη. Περπάτησα σὲ δρόμους καινούργιους δὲν ἤμουν μονάχος. Καλοῦσα τοῦς άδελφούς μου κοντά. Μέγας άριθμὸς. Σκεφτόμουνα πὼς μποροῦσα νὰ ὑπηρετήσω ὅλους. "Ἀδελφοὶ, νὰ εἶστε χαρούμενοι. Ἐχτροὶ καὶ φίλοι ἀγκαλιασμένοι φιληθεῖτε. Ὁ οὐρανὸς ποὺ χτίζουμε ὅλοι μαζὶ μᾶς σκεπάζει. Τὸ σύμπαν εἶναι ἡ ἀγκαλιά μας".
Ν.Γ.ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ, Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΑΓΡΑ 1982, σελ.152
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου