΄Ακοπο χάρισε φτερό του λογισμού μου, απ' τ' άδεια
της πίκρας και του αδύναμου πόθου να βγω, σκοτάδια.
Στου φωτός σου τα κύματα να το κρατώ ανοιγμένο,
άσειστον όλο, ακοίμητα πετράδια σκεπασμένο.
Στ' άσβηστο, οι Έρωτες οι Εφτά που σ' έζωσαν καμίνι,
πότε υψωμένη η καρδιά θα καίει, δετό ρουμπίνι;
Μες στου πνευματικού ουρανού τ' ατίμητα διαμάντια
θα 'ναι τα μάτια μου ανοιχτά, σ' αιώνια φέγγη αγνάντια.
Ω άγιοι 'λιοπερίχυτοι του λυτρωμού μου δρόμοι!
Του πονηρού δε θέλει αργήσει, θα λυγίσει η γνώμη.
Ως του θανάτου τα πλατιά φτερά θα με σηκώσουν
οι χρυσοπόρφυροι ουρανοί οι εφτά θα με κυκλώσουν.
Σ' αμάραντα θ' αγάλλομαι για πάντα καλοκαίρια.
Κι ενώ η ψυχή θα λούζεται στα παραδεισονέρια,
ψηλά σ' αιθρίες ατάραχες κι από τα θεία τα κλώνια,
θα κελαδούν ασίγητα, τα Ηλύσια χελιδόνια.
εικονα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου