Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία –για πιο πανάρχαιο σφάλμα!
Βράδιαζε.
Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘νατίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ.
Κιόταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις…
Τάσος Λειβαδίτης Βιολέτες για μια εποχή, 1985
εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου